Ana içeriğe atla

Helbest/ Evînên Şîrşihitî

*Evînên Şîrşihitî

Ji nifşên otomat evînên ‘esûs dizin

Xela û celaya demê li me rabûye
Em bi ‘efareya rabirdûyên xwe, dixapin
Mirov timatiya hêviyên perposek dikin
Bîra Mirovatiyê kor e, bê te’mor e

Evînên nêvcû û tehmesarkî dizên ji axa xêr-ji-xwe-nedî-tî
Bi mêjiyên xwezîanîbûn û bi dilbijandinek dinya-nedî-tî,
Fêrî hizkirinek serqot dibin sîp û sengelê vî welatî
Û bihevşabûnên şor-şolî dişewişin bi şirîkên pişaftî

Evîndar bi kul dikulin li ser axa stûşikestî
Evîndar'ın bê vîn diponijin li zaboxên tengetarî
Hezkirinên bê hêz bi atiyê dikevin li papûrên ripîreşî
Keçhorî fahmkor, qeşengciwan doxînsist, dem belqitandî

Ji dêmên dîlbera gozelê gewzek gelêrî napengize
Ji rûyên dilbaz kenek herêmî nafiştiqe
Bîr û bawerî bi hewes û qestîka nawerqile
Bizarbûn û biyanîtî bi eşq û evînê naguhere

Di hemêza dîlberan da diltolaz, nahewin
Sipîsar in, bê rih, soz û qirar in dil, natebitin
Sersar in, parsektiya xeberdanê dikin, nastrin
Gerok in, derketine tevdîlhewayê, nalûsin
Paîza 2013’an/ Diyarbekir

*Ev helbest di Di Kovara Çirûskê, hejmara 17’an de Hatiye weşandin

Etiketler:

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Mêrê Şevê

Piştî li ecibandin û şopînerên xwe yên dawî mêzand ji înstagramê derket.Daket twittirê. Li wir pêrgî nûçeyên nû, agahiyên nîvco û belawela, şeqandinên tewşo-mewşo, fikr û bîrdoziyên peritandî hat.Têra dilê xwe xwend.Aciz bûbû.Ev serê çend mehan bû nedifikirî.Xwe bi nefikirandinê papo dikir.Hûr nedibû li ser ti mijar-meseleyê.Di qafika serê wî de hûtên heftserî çeqlebaskan didan, dil û kezeva wî dihate xwarê. Pûrt û pirça qilafetê wî diweşiya belam bi ti newayî kûr nedibû..bela dibû û hey bela dibû...  Peyva pêwîst ew bû kû peyv û bêjeyên wî hatibûn zê’akirin. Ti wextî xwe ewçendî kerr û kilekorî hîs nekiribû. Rabû çû metbexê.Titûnek pêça.Xwest bifikire. An ket nola ku difikire. Na na nedifikirî.Cixara xwe kişand.Hat ket nava livîna, bîstekê xwe gevizand bi vî alî û wî aliyê doşekê ve. Na çênedibû.Şeytên mîz kiribû zik xewa wî. Rabû çû ber sarincê, ji satilê taskî mast tije kir.Loqek nan rakir û bi kevçiyan kete ser mast.Hinek birçî bibû. Xwe baş hîs kir. Fikirî go; herhal bê...
Yorum Gönder
Devamı

Çend Gotin û Biwêjên Mezinên Me

Çend Gotin û Biwêjên Mezinên Me Aqil taca zêrîn e li serê hemî kesî nîne Apê Bişo ba tê baran wî dişo Aş ji dest çiye li pey çeqçeqokê ketiye Ava min û wan bi cêhkî da naçe Av avahiye Axura meriv ji qesra xelkê çêtire Berde binê te erd e Bê hostakî neçe çiyakî Bîna diya tê ji xatiya Bi dinyayê bişêwre bi aqilê xwe bike Bi aqilê xwe dînê xwe bajo Cêrê ku tim here avê ew ê rokî bişkê Çavên li deriya xwelî li seriya Çola Heşto* bi genim e siwaro rep e rep e Çû heyfa bavê, qûna dê da li ser Dengnekir zêr e Derpiyê min li xwe bike, lê qûna xwe pê neke Dewê te li gebola te Deyndara deyndara xeniqandiye ma ? Devê rovî nagije tirî, dibê bila xêra dê û bavê min be Dê bivîne dotê werîne Dibê qey hemû tû kirine devê hev / hev şîret kirine Dîtin û gotin nabin yek Dîwaro ez ji te ra divêm bûkê tu fêhm bike Diza ji dizan dizî, erd û esman tev lerizî Ez karim te bistînim qe nefiroşim Ew ê xwedê şiva xwe li pozê te xe Em ê ewkê te biqurpînin tê bê jin bimîn...
Yorum Gönder
Devamı

Binefşa Xanê

Binefşa Xanê     Dayîkên şipil-jêhatî; ku her yek ji wan diya dehan sebiyan bûn, xwesû û kevaniyên kulfetek giran bûn bi carekê xwe di nav duxan û ritama bajêran de dîtin… Û her ku ji aramî û pak-paqijiya gundan dûr ketin; di nav kuçe û poxanên metrepolan de gevizîn, lewitîn û li can û cesedên wan nexweşînên nû peyda bûn. Rûhên ku li gundan bi xwezaya deşt û çiyayan, bi dehl û satar û mêrgên bêserûber mezin bûbûn , bûbûn şirîk û destbirakên hevên rasteqînên vê jiyana xapînok û derewîn, hema hahanka di nav sî û tavê da xwe li bajêr dîtîn, di nav beton û asansoran da , li nav kolan û papûrên ripîreş da, li kêleka merivên spîsar û robot-maket tenêtî û xerîbiya zik xwe divereşiyan . Binefşa Xanê jî yek ji wan jinên terkewelat bû. Di 32’liya temenê xwe da dabû serê rê ketibû nav dol û dehfikên dûredestiyê. Diya 3 qîz û 3 kura bû. Mîrata felekê di cihaniya wê da çep zivirî bû. Porkurê sala parîn dev ji mêrê xwe berdide û piştî çend meha dibîne ku ti tab û taqet ...
Yorum Gönder
Devamı