Mêrê Şevê

Piştî li ecibandin û şopînerên xwe yên dawî mêzand ji înstagramê derket.Daket twittirê. Li wir pêrgî nûçeyên nû, agahiyên nîvco û belawela, şeqandinên tewşo-mewşo, fikr û bîrdoziyên peritandî hat.Têra dilê xwe xwend.Aciz bûbû.Ev serê çend mehan bû nedifikirî.Xwe bi nefikirandinê papo dikir.Hûr nedibû li ser ti mijar-meseleyê.Di qafika serê wî de hûtên heftserî çeqlebaskan didan, dil û kezeva wî dihate xwarê. Pûrt û pirça qilafetê wî diweşiya belam bi ti newayî kûr nedibû..bela dibû û hey bela dibû... 

Peyva pêwîst ew bû kû peyv û bêjeyên wî hatibûn zê’akirin. Ti wextî xwe ewçendî kerr û kilekorî hîs nekiribû. Rabû çû metbexê.Titûnek pêça.Xwest bifikire. An ket nola ku difikire. Na na nedifikirî.Cixara xwe kişand.Hat ket nava livîna, bîstekê xwe gevizand bi vî alî û wî aliyê doşekê ve. Na çênedibû.Şeytên mîz kiribû zik xewa wî. Rabû çû ber sarincê, ji satilê taskî mast tije kir.Loqek nan rakir û bi kevçiyan kete ser mast.Hinek birçî bibû. Xwe baş hîs kir. Fikirî go; herhal bêxewiya min ji birçîbûna min e. Halhal gava ku bîstek şûn ve serê xwe di pacê de bir. Temaşa barana ku hûrik hûrik dibariya kir. Wê hingê baş têgihîşt yê birçî ne bedena wî ye. Na. Dibe ku kûzekûz û piçirandina rihê wî be ku hukim dike û nahêle xew bi çehvên wî bikeve. Beden birçî be têr dikî bi hawakî, bes ji bo dilekî tî û zengarî têrbûn çiye? Nizam. Dike dûmanek din jî berde...

Hîn temam 18 salî nebûbû ku diya wî bernavkê “Mêrê Şevê” lê danîbû.Ew ro û îro ev lawikê gewrik bi ser hişê xwe ve nehatibû.Şev lê hatibûn xezebê û xew lê herimandibûn. Biro raketî bişev vêketî bû. Ew ê bida berhev.Ew ê bihêra.Ew ê şêwira kuştina çendîn zilaman bikira..Ew ê ber bi bayê çendîn xeyalên efsûn û fehşik biketa.Ew ê bi saetan di gel çend şevdaş û şeverqedaşan re biketa qayîşkêşanê.Bes ew ê netemiriya û netefiyaya.


Piştî her rojetariyên sar vedigeriya ser her du ruknên şevê;
Şevê bijî, dibe ku şev te aş û baş bike.
Bi şevê hewtiya xwe bîne, dibe ku şevek Şev te bihewîne.

20.12.217/ Diyarbekir
* Wêne : Abbas kiarostamî